Tag archieven: relaxen.

Robben Eiland

Het ontbijt in het hotel slaan we over.. de keus is zó beperkt dat we liever zelf wat gaan halen. Maar eerst laat het autoverhuurbedrijf ons een uur wachten voordat ze de auto komen ophalen; een telefoontje van Bar doet wonderen; ze staan er ineens binnen  minuten. En dan is ons koekblikje weg. We pinken een traantje weg 😉

Een culturele dag vandaag. We bezoeken Robbeneiland, waar Nelson Mandela vele jaren in de cel zat. Een indrukwekkend verhaal van apartheid, politieke onrust, vrijheidsbeperking en ongelijkheid. Het grijpt je aan! En dan hebben we het nog niet eens over de erbarmelijke omstandigheden waarin de politieke gevangenen opgesloten zaten. Het is hier nu winter en de nachten zijn koud, écht koud. En als je hier in de gevangenis zat kreeg je 5 dunne dekentjes in de winter… mits je in de minder beveiligde afdeling zat. Mandela en zijn medegevangenen zaten in de maximaal beveiligde afdeling en daar kreeg je een kokosmat met een dekentje, een emmer, een schaal, een beker en een lepel. En daar moest je het mee doen: wassen, toiletbezoek, eten, drinken, slapen… En overdag urenlang stenen kapotslaan in een groeve. Waar de stenen voor gebruikt werden? Nergens voor, ze werden weggegooid…Naast deze fysieke ontberingen waren er ook de psychologische straffen: één gevangene heeft een heel aantal jaren in eenzame opsluiting gezeten. Zelfs de bewakers hadden opdracht om niet tegen de man te spreken. En dat alles omdat je een andere mening hebt dan de regering en deze ook actief uitdraagt. Het lijkt iets uit vroeger tijden maar hier in ZA is deze ongelijkheid tussen rassen en kleuren nog steeds merkbaar. Als je blank bent, ligt de wereld voor je open, en anders moet je hard werken voor een plekje in de maatschappij hier. Li Chen is danig onder de indruk van het feit dat de gevangenen, en met namen Mandela, vergeving en naastenliefde uitdroegen. Na hun vrijlating waren ze niet boos maar wilden ze samen opnieuw beginnen. Niets van haatdragendheid of rancune, daar kunnen we met z’n allen een voorbeeld aan nemen!

Was het een goede trip? Nee. Deze tour is de moeite waard op geschiedkundig en cultureel vlak, maar je moet het menselijk veetransport en de haast/politieke geestdrift/eentonigheid van de gidsen voor lief nemen. Ook hier is vercommercialisering toegeslagen. Jammer.

Als we terug in CT zijn zoeken we een bankje op en terwijl we over de haven en het leven er omheen kijken, genieten we van een heerlijk broodje. Er zit een Woolworth naast de deur en daar kun je een heerlijke picknick scoren!

We vinden het te laat om nog ergens anders naar toe te gaan en dus lopen we naar ons guesthouse terug. Daar zitten we de rest van de middag tussen de palmbomen in de zon, met een biertje, popcorn en ons leesboek (ok, de I-pad). Dat voelt toch nog een beetje als zomer, al moet je na 16u je jas weer al aantrekken…

Als we naar het restaurant lopen dat we uitgezocht hebben voor vanavond realiseren we ons dat we geen rekening hebben gehouden met de VrijMiBo waar hier massaal gehoor aan gegeven wordt. De bar is ramvol! We zoeken noodgedwongen een ander restaurant en belanden bij een pizzeria. Hier weten ze op een heerlijk knapperige bodem een toppizza te maken! We smullen! Op de menukaart staat ook een chocolademousse als dessert. Die wil Li Chen wel graag proberen. Als de ober ‘m komt brengen geeft hij er extra vorkjes bij…… En ongelooflijk groot, lekker, zoet, machtig meer overheerlijk toetje! Met ons drietjes kunnen we het nét op! Sweet dreams!